Hoe werd ik lichaams-, innerlijk kind-, regressietherapeute? Een fragment uit mijn persoonlijk levensverhaal.  

Hoe werd ik lichaams-, innerlijk kind-, regressietherapeute? Een fragment uit mijn persoonlijk levensverhaal.  

Ik start op mijn 18 jaar, toen ik op een dag een hyperventilatie-aanval kreeg in de gangen van het universiteitsgebouw waar ik examens deed. Ik vergeet deze dag nooit. Het bleek het begin te zijn van een hele pijnlijke maar boeiende tocht in mezelf. Nu kijk ik erop terug als het gekregen hebben van een mooi cadeau, maar nu sla ik wat stappen over.

Wat volgde was een moeilijke periode van ongeveer 15 jaar lang. Een periode waarin ik me uiterlijk vaak "goed/beheerst" hield en maar door bleef racen en presteren, maar vanbinnen me een wrak voelde en overleefde op de energie van de overlevingsmechanismen die ik vond (hard werken, verdoven,...). Ik ontwikkelde een angststoornis, paniekaanvallen, chronische hyperventilatie en uiteindelijk zonk ik in een depressie. Met woorden is moeilijk uit te leggen welke gevoelens ik tot in de diepte heb mogen ervaren. Ik doe een poging.

Hopeloosheid, moedeloosheid, compleet vastzitten/opgesloten zijn in mezelf, lethargie, reddeloosheid, apathie, ervaren van woelende draaiende kolkende donkere energie, niet begrijpen, waarom?, uitzichtloosheid, me onbegrepen voelen, geen ruggengraat hebben, zwak zijn, hulp nodig hebben, afhankelijk zijn, vastgeketend zijn, onvrijheid, de weg kwijt, voortslepen, oneindige frustratie, er niet bij horen, overspoeldheid, overprikkeldheid, geen richting vinden, zelf geen structuur vinden, moe moe moe,...

Wat een gevoelens bij elkaar...

En het vreemde was, bedacht ik achteraf, dat er toen al zoveel wijsheid in de wereld bestond die hierover oplossingen kon aanreiken, maar dat die niet tot bij mij kwam. Ik verhinderde dat namelijk zelf, weet ik nu. Energetisch werkt dat zo, je trekt aan wat je nodig hebt. Ik had het blijkbaar nodig om alles tot op het bot, in de diepte te moeten ervaren, om echt diep te gaan en fundamenteel te begrijpen wat deze gevoelens inhouden en welke effecten ze hebben op ons systeem, op ons gedrag (om er later anderen, als ervaringsdeskundige therapeut, mee te kunnen begeleiden, weet ik nu).

De psychiater die "mijn systeem" in het begin van mijn proces had uitgekozen, heeft in al die jaren quasi geen enkele vraag gesteld over mijn verleden, mijn kindertijd. Er werd vooral gekeken naar het heden en er werd toegekeken op de werking van de medicatie, de angstremmers, de antidepressiva. Ik hield mezelf zo in mijn hopeloze toestand!

Ik zie de psychiater nog zitten tegenover mij in de kille ruimte naast de psychiatrische kliniek waar ik mezelf in mijn verbeelding de rest van mijn leven zag slijten: "Ik zie dat je verschrikkelijk lijdt Muriel, ik weet echt niet meer hoe ik je verder kan helpen". BAM! Weer een spiegel erbij: ik word in de steek gelaten, ik ben hopeloos verloren, niemand kan me helpen, en hup weer wat verder zakken naar de diepte...

Toen, stap voor stap, heb ik toch stilaan de kracht gevonden om zelf te zoeken naar bewustzijn/kennis over de problemen die ik had. Ik begon te zoeken, veel te lezen, ik ontdekte yoga, ik begon andere soort therapeuten aan te trekken, en zo ging het stapje voor stapje, gestaag terug de goede kant uit.

Op mijn 33ste ben ik echt "wakker geworden" dankzij het boek "De ontembare vrouw" (een klassieker die al jaren in mijn kast stond, maar geduldig stond te wachten tot mijn ziel er klaar voor was de woorden en inzichten tot mij te nemen), en daaropvolgend de boeken van Alice Miller en Ingeborg Bosch. Zij lieten mij, in alle rauwheid en taboeloosheid (wat ik blijkbaar nodig had, omdat er zoveel verdringing was), de schellen van mijn ogen vallen. Ik zat vol ILLUSIES over mezelf, over mijn verleden, mijn kindertijd, ik besefte dat ik zoveel had verdrongen, om mezelf te beschermen.

Ik trok 4 dagen op "retraite" naar Bree, waar ik op een matrasje de wijsheid uit de boeken die ik had "gevonden" tot mij nam, echt binnen liet komen, zoals nooit tevoren, ik snapte het op een dieper niveau, er groeide bewustzijn! Het licht begon binnen te sijpelen... zonder overdrijven, heb ik in die 3 dagen zoveel gehuild omwille van de erkenning die ik mezelf gaf op dat moment, dat mijn systeem wist dat het niet meer nodig was om nog Angst en Paniek te genereren. Het voekde werkelijk alsof er iets in mijn hersenen was veranderd, ik voelde andere stoffen ontstaan en stromen. Ik gooide mijn medicatie weg, ik Wist en Voelde nu dat ik die nooit meer zou nodig hebben, ik had het grootste geheim in mezelf ontmaskerd, de sluiers weggehaald! En effectief, sinds die dagen heb ik nooit meer 1 paniekaanval, of enige vorm van depressie gehad. 

Er volgde een proces van jaren, om laag voor laag al die verdringing, al die sluiers te ontmaskeren. De ergste weerstand was er gelukkig wel al "af", waardoor ik al heel wat meer energie in de plaats kreeg, zodat ik verder kon werken aan het vinden van mijn authentieke Zelf, geen gesluierd (vals opgebouwd) Zelf.

Ik vond heel veel heling via het doen van regressies. Dat ging zo spontaan voor mij. En dat deed me zo goed elke keer! Honderden uren heb ik onder een deken in mijn veilige ruimte gezeten, in regressie gegaan, dat betekent: oude, verdrongen gevoelens uit kindertijd er laten zijn, naar boven laten komen, in de vorm van beelden, geluiden, geuren, huilen, roepen, gillen, jammeren,... Er kwamen zoveel herinneringen vrij, die me dan telkens nieuwe inzichten gaven over mezelf, mijn kinder-puber-adolescentietijd. Connecting the dots. Als een detective op zoek in mijn ziel.

Ik las vele boeken over hechting, innerlijk kind werk, trauma, regressie, therapeutische werkvormen, geluk,... en begon me te verdiepen in yoga, mindfulness, meditatie, ayurveda, en tenslotte ook, met veel passie, het lichaamswerk, shiatsu, traditionele Chinese geneeskunst, de energetische/holistische visie op mens en gezondheid, therapeutische beweging en dans, innerlijk kindwerk, regressiewerk. En volgde vele opleidingen, cursussen en workshops.

Ik werd steeds sterker en kreeg zoveel levensenergie terug, die zo lange tijd samengebald/afgekneld zat door al die verdringing/dissociatie van mijn gevoelsleven. Ik durfde stilaan al mijn gevoelens te zien, te erkennen, te eren, kwetsbaar te zijn, te delen met anderen.

En zo ontdekte ik dat ik vanuit mijn ervaring ook anderen kon gaan ondersteunen (een roeping vanuit mijn ziel) en werd ik lichaamsgerichte therapeut. Dat betekent: vanuit de wijsheid, de signalen van het lichaam, met veel aandacht en observatie het lichaam beluisteren, laten vertellen wat er verteld wil worden. Want alle gevoelens die we ooit hebben moeten verdringen, worden ergens opgeslagen in onze lichamen en willen, op eigen tijd en tempo, naar boven komen, in de vorm van lichaamsklachten, sensaties, pijntjes, ziekten, die ook onze mind en levenskeuzes beïnvloeden, alles hangt met alles samen.

Door mezelf te uiten, en mijn verhaal te doen, hoop ik meer mensen de weg te doen vinden naar de zo waardevolle lichaamsgerichte therapie. In mijn praktijk ben ik, elke dag opnieuw, weer verwonderd over hoe geniaal alles met elkaar verbonden is (mind, body, ziel, spirit,...) en hoe ons lichaam ons zoveel vertelt en ons wil helpen om onszelf te zuiveren van ballast.

Ik hoop met mijn verhaal ook het taboe wat meer te doorbreken. Want dat heerst nog: sterk moeten zijn (patroon uit de kindertijd), niet zwak opstellen, klachten verdoezelen, geheim houden, er met schaamte over spreken, maar ook gewoon veel onwetendheid en zelfbescherming. 
Aan jezelf werken vraagt heel wat toewijding en doorzetting, maar de beloning is onbetaalbaar. 
Ik wens het iedereen toe dat ie de voor hem/haar juiste werkvormen en mensen mag tegenkomen om zijn/haar eigen unieke pad naar heling te vinden.

Muriel Corynen