Zwemmen met dolfijnen in Egypte...

jasmina-mouchrique Door Op 29/01/2025 om 16:22

Creatieve therapie & dolfijnen: klik hier!

In 2008 kwam ik voor het eerst met ze in contact, de kleinere spinnerdolfijnen van Sataya in Egypte. Het werd zo'n ontmoeting om nooit meer te vergeten, zo eentje dat je maar 1 keer in je leven meemaakt. Eigenlijk ging ik er niet eens heen vanuit mezelf maar omdat een close vriendin erop aandrong mee te gaan. Uiteindelijk sprokkelde ik het nodige bedrag bijeen, dat ik niet eens op voorschot had en vertrok, compleet onwetend van wat me te wachten stond. Die eerste bootervaring was niet om naar huis te schrijven. De piepkleine boot schilferde verf, letterlijk want het had al in het droogdek moeten zijn voor reparaties na een druk toeristenseizoen. De airco werkte niet, waardoor zelfs de bemanning op het bovendek sliep op een veel te kleine oppervlakte middenin een tropische hitte. Maar daar stopte het niet. Het groepje therapeuten konden het niet met mekaar vinden en er ontstond ophef. Kortom, de bemanning ontevreden, de groep ongelukkig en nergens dolfijnen te bespeuren. Of we zagen ze van ver maar ze verdwenen net zo snel. Die eerste reis huilde ik mezelf in slaap, daar op het minuscule cabinedekje waar we met z'n tweeën mekaar vasthielden vanwege de felle rukwinden 's nachts…

En toch keerde ik er terug en terug, keer op keer. Omdat het verslavend werkte eens je voor de eerste keer in hun prachtige ogen staarde en ze dollend om je heen zwommen. Zo verslavend omdat de tijd dan heel even stil stond, je niet meer wist waar je was, wie je was. In het water, ook al was het niet bepaald elegant snorkelend, kon je toch even smaken van de flow waarin dolfijnen zich bewegen. Ze glijden al dansend door het water, en dat allemaal voor je eigen ogen, vooral als ze er zin in hadden om met je te spelen. Soms in hun speelsheid dolden ze wat rond met een kwal of zeewier. Altijd weer waren het verassende ontmoetingen die iets in je lijken te openen.

Voor mij waren de eerste dolfijntrips het meest transformerend. Op de één of andere manier kwam ik er in mijn kracht doordat er altijd wel iets fout liep op de boot. Daardoor kon ik levensgrote beslissingen nemen die ik steeds had uitgesteld waaronder mijn huwelijk ontbinden, verhuizen, van job veranderen.

Meer dan 20 boten en evenveel creatief therapieateliers later kan ik nog altijd zeggen dat de dolfijnen mij zeer diep raakten, tot in mijn ziel, tot in mijn botten en cellen, tot in heel mijn wezen dat ik nu het gevoel heb dat ze altijd bij mij zijn ook al ben ik er niet meer teruggekeerd sinds 2 jaar ondertussen. Alsof ze me leerden los te laten, mee te gaan met de flow… Wat makkelijker klinkt dan uitgevoerd om eerlijk te zijn. Het waren harde lessen daar in Sataya, in die prachtige baai. Met groepen werken is een enorme uitdaging omdat je op zo'n kleine oppervlakte na 5 dagen continu samen te zijn er altijd schaduwkanten naar boven komen. Ik heb me ook nooit aan een mooi uitgewerkt programma kunnen houden en werd een meester in het improviseren/aanvoelen van waar een groep behoefte aan had. Dat nam en neem ik nog steeds mee in mijn individuele begeleidingen.

Misschien wel de meest memorabele ontmoeting was met een mamadolfijn die met een pasgeborene ietsje apart van de moedergroep zwom. Op de één of andere manier was ikzelf ook geïsoleerd van mijn groep middenin de zee geraakt; de zodiac was mij vergeten op te pikken toen de dolfijnengroep was weggezwommen en ik bevond me helemaal alleen een gegeven moment. En toen zag ik haar, vlak onder me met haar piepkleine baby. Ze bewogen allebei nauwelijks, ze bleef de hele tijd bij me zwemmen alsof ze aanvoelde dat ik inmiddels in doodspaniek geraakte. Normaal gezien zwemmen moederdolfijnen nooit met toeristen en leven apart van de grotere groepen, dus het feit dat ze zo dichtbij kwam dat ik hun beiden kon aanraken was op zich een wonder en abnormaal. Of wellicht pikte ze mijn paniek op? We keken mekaar zolang in de ogen dat het me begon te duizelen. Blijkbaar hebben we zo minstens een uur lang naast mekaar gezwommen volgens de groep die het allemaal vanuit de verte hadden gadegeslagen. Door haar aanwezigheid was ik terug rustig geworden en was zelfs de tijd helemaal uit het oog verloren. Een ander opmerkelijk moment was toen ik op een keer kramp kreeg middenin de zee en er geen zodiac in zicht was om me op te pikken. Ik zag onze boot wel vanuit de verte liggen en besloot er ondanks de kramp toch heen te zwemmen. Die dag was de stroming net heel sterk vanwege de wind en ik geraakte nauwelijks vooruit terwijl de kramp meer en meer opspeelde. Nog vooraleer ik in paniek raakte zag ik 2 dolfijnenvinnen vlak achter me. Ze bleven de hele tijd achter me zwemmen, ik kon ze zowel horen als voelen totdat ik me tenslotte uitgeput op de boot kon hijsen. De 2 dolfijnen wachten geduldig totdat ik veilig was en vertrokken toen pas. Enkele omstaanders hadden dit ook allemaal gezien en konden hun ogen niet geloven. Dit vergeet je niet snel, vooral omdat dolfijnen er zelf voor kiezen met ons in interactie te gaan al of niet.